BLOEM EN ZEE, 25 april 2018

BLOEM EN ZEE,

SAMEN OP PAD,

NOORDWIJK, 25 april 2018

Het organiseren van een wandeltocht gaat niet altijd over rozen……

maar in dit geval wel langs tulpen velden. 😉

Het begint al een week of twee voor aanvang van de tocht. Ik ontvang dan van de uitbater van het clubhuis van SJC, ons startgebouw, een mailtje:

In mijn enthousiasme jullie te kunnen faciliteren ben ik volledig voorbij gegaan aan het feit dat wij (SJC) op die dag het vier tegen vier toernooi hebben. Daar hebben op dit moment al 1100 kinderen op ingeschreven. Het wordt dus mega druk. De start zou nog wel kunnen, maar de finish wordt dan een probleem. Op dat moment zijn er naar schatting 3000 mensen op ons sportpark. Ook het parkeren van de auto’s van de wandelaars is een probleem, want de parkeerplaats wordt afgesloten. Alleen fietsen, brommers en een doorgang voor de hulpdiensten. Ik begrijp dat ik je nu opzadel met een probleem en ben bereid mee te denken aan een oplossing. Duizend keer sorry! Als ik iets kan doen dan hoor ik het graag.

Het zal toch niet zo zijn dat ik op het laatste moment op zoek moet naar een andere startplaats!!! Maar gelukkig loopt dat goed af. We mogen er starten en dan zorg ik er met Peter gewoon voor dat we de tweede wagenrust bij-ij-ijna op het eind doen. Die kunnen we mooi parkeren bij de schapenwei.

Een tweede punt is het pad over de bollenvelden. Sinds enige tijd loopt daar een nieuw pad, maar tijdens een keer voorlopen valt me een regel op het bordje op: de grondgebruiker heeft het recht het pad tijdelijk af te sluiten. Nu weet ik dat de bollenboeren liever geen wandelaars in de velden hebben ivm. het overbrengen van bollenziektes. Vlak voor de tocht checken levert inderdaad op dat het pad dan afgesloten is. Dat betekent dat de route met een km of zo wordt ingekort.

Op 25 april ga ik ’s morgens rond acht uur met Peter en twee auto’s op pad. Een auto pakeren we in Noordwijkerhout voor de eerste wagenrust, met de tweede rijden we richting de schapenwei. Aan het begin van de laatste weg staat een bord dat de weg opgebroken is. We gaan toch kijken of we er met ons kleine autootje langs kunnen. Dat blijkt niet het geval. En lopend….. ook niet! De tussenliggende brug is volledig verdwenen. Dat wordt een tweede wijziging van de route, maar we zijn blij dat we dit voorafgaand hebben geconstateerd.

Rond half negen stappen we bij SJC binnen. De stoelen staan opgestapeld, maar er is wel een inschrijftafel. Dat heeft Henk Dikken alvast geregeld want we blijken niet eens de eersten te zijn. Langzaam stroomt SJC vol met voor vandaag 60 wandelaars. Buiten vertel ik kort wat we gaan zien en hoe het werkt bij ‘De Zeemeeuw’ en dan kunnen we van start.

We zetten direct koers richting de eerste bollenvelden en daarvan staan er een aantal in bloei met tulpen in de tinten geel-oranje-rood. Natuurlijk wil iedereen daar foto’s van maken en als een stelletje toeristen duiken de eersten de bollenvelden al in. Maar ik stap, deze keer voorop naast Henk, gewoon door. Als we daar de hele dag op gaan wachten komen we nooit aan de finish!

Bij een boerderij die duidelijk bij landgoed Leeuwenhorst hoort (wit/licht blauwe luiken) gaan we onder de N206 door en over landgoed Klein Leeuwenhorst. Het zonnetje doet al hard zijn best om alles op de vrolijken en zo komen de voorspellingen van af en toe een bui niet uit. Zelfs al regende en waaide het vannacht flink! We steken over naar landgoed Nieuw Leeuwenhorst dat we langs het koetshuis, met ook al de karakteristieke luiken, betreden. Hier kan iedereen zijn ogen uit kijken, vooral in het Engelse deel.

Het bos aan de Noord zijde van Nieuw Leeuwenhorst is opnieuw aangeplant nadat de Duitse bezetter het oude bos in de Tweede wereldoorlog had gekapt bij de aanleg van de Atlantikwall. Ze wilden een vrij schootsveld hebben. Ook sloopten ze om die reden het oude landhuis dat hier heeft gestaan. De grote waterpartij die er nu ligt, is een overblijfsel van de tankgracht uit die tijd. De kale vlakte en de tankgracht zijn nu overgenomen door jonge bossen met vegetatie zoals braam, kamperfoelie en lijsterbes. Een eldorado voor vogels en kleine zoogdieren.

Op het zuidelijke deel staan oeroude bomen. De lanen herinneren duidelijk aan de allure van weleer. Hier vind je ook de Koepelberg. Bezoekers die ooit met de trekschuit via de Leidsche vaart op bezoek kwamen moesten uitstappen als ze bij Noordwijkerhout ‘une petite montagne’ zagen.

Bovenop ‘le petit montagne’ houden we even halt zodat iedereen over het water naar huis Dijkenburgh kan kijken. We wandelen het landgoed verder over om weer even bij de bollenvelden uit te komen. Een volkswagenbusje passeert ons terwijl we langs het Leeuwenhorstcollege met zijn opvallende toren, ooit semenarie, gaan. Tussen 1946 en 1973 was hier Klein Seminarie Leeuwenhorst te vinden, in de middeleeuwen was hier het klooster Leeuwenhorst gevestigd.

Tot Noordwijkerhout kan iedereen zijn hart ophalen aan de bollenvelden in allerlei kleuren en zo raken de ‘fotorolletjes’ goed gevuld. 😉  We gaan langs het opvallende witte kerkje dat vandaag zelfs open blijkt te zijn. Dus wie wil gunnen we een snelle blik binnen. We hadden de auto wel hier neer kunnen zetten, maar die staat een honderd meter verder. De eigenaar van een zwart busje dat midden voor de kerk staat is zelfs zo vriendelijk zijn vervoermiddel iets verderop te zetten zodat iedereen mooie foto’s kan maken.

Dan wordt het tijd voor de eerste wagenrust waar iedereen even kan rusten onder het genot van een koek en een sapje. En daar staat ook het volkswagenbusje dat ons eerder deze ochtend passeerde. Op het terrein van psychiatrische inrichting ‘De Bavo’, tegenwoordig Het Raamwerk, treffen we het imposante hoofdgebouw. Het is nu niet meer in gebruik, wat helaas te zien is. De Sint Bavo was ooit een Rooms Katholieke psychiatrische instelling die is gesticht door de congregatie van de Broeders van Liefde. Het prachtige complex staat er nog altijd, hoewel het wel een opknapbeurt kan gebruiken.

We verlaten het dorp Noordwijkerhout weer om langs bollenvelden en kampeerterreinen bij de duinen te komen. Via de bosrijke binnenduinrand en dagkampeerterrein het Piet Florisdal gaan we het meer open terrein dichter bij de zee in. Natuurlijk hoort daar ook een uitzichtpunt bij over de duinen richting Noordwijk en de zee. En die gaan we al snel daarna opzoeken. De meesten klimmen de zeereep over, een enkeling gaat door de duinen, en daar hebben ze gelijk in want de zeereep over is een flinke klim en op het strand is het hoog water, met een laag zeeschuim langs de branding, dus ook daar is de wandeling pittig.

Maar na ruim een kilometer strand worden we verrast met een gezellige rust in strandpaviljoen ‘De Zeemeeuw’. Daar is een deel netjes gereserveerd voor ons wandelaars dus ook wij nemen maar binnen plaats hoewel buiten in de luwte van de glazen opbouw van het terras en in de zon ook goed mogelijk zou zijn geweest.

Richting de vuurtoren bereiken we na de rust de Wilhelminaboulevard die we richting het zuiden over gaan langs het beeld van Wilhelmina en het sjieke Oranje Hotel. Het bronzen beeld van Wilhelmina, laat haar zien zoals zij op 4 april 1940 in Noordwijk de gelegerde troepen inspecteerde. Langs het vrijheidsbeeld komen we op de Koepelweg waarover we langs riante optrekjes komen en een van de voormalige olifantjes uit Laren. Misschien zelfs wel de leukste!

Nog een klein stukje koepelduin, en dan hebben we vanaf de hoogte uitzicht over de bollenvelden. Hier is goed te zien hoe de duinen af zijn gegraven ten gunste van de bollen op de zandgrond. Daar tussendoor zetten we koers naar Noordwijk binnen. Na voor de liefhebbers een rondje door een in 2004 herbouwde Wilhelminahofje komen we langs de Jeroenskerk op het Lindenplein. Daar staat een muziekkoepel en de Lindenhof.

De historie van dit plein gaat 600 jaar terug. Opvallend zijn de monumentale ‘Lindenhof’ en de muziekkapel. In de Lindenhof groeide notarisdochter Henriette Roland Holst op die als schrijfster en politiek activiste grote bekendheid kreeg. Op het plein staat een borstbeeld van haar. We gaan Noordwijk iets anders door dan gepland ivm de opgebroken brug. Daardoor zien we wel wat meer oude panden, waaronder het oudste van Noordwijk uit de 15e eeuw.

Maar dan dient het laatste stuk route zich al aan. Bij het allerlaatste bruggetje lopen we nog een klein stukje heen en terug naar de schapen en een mooi gebouw aan de rand van landgoed Offem. Leuk om te weten: op dit landgoed zijn veel stinzenplanten te zien: sneeuwklokje, wilde hyacint, sterhyacint, daslook en lenteklokje en enkele bijzondere narcissen. Deze werden hier geplant voor het florapark (1932), de Noordwijkse voorloper van de Keukenhof.

Door de wijzigingen is de route iets korter geworden dan aanvankelijk de bedoeling was, maar de reacties die ons ter ore komen zijn gelukkig alleen maar positief. Bij de auto krijgt iedereen nog een candybar en wat te drinken en wie met het ov is gekomen kan de bus van kwart voor vier nog halen.

Ong. 24 km, 10:00 – 15:30 uur.