DE 80 KERKENTOCHT,
PUTTERSHOEK, 2 augustus 2020
Jacqueline heeft een tocht van 80 km uitgezet voor haar wandelcluppie. Wij hebben daar 
ook wel oren naar, weer eens een 80 na al die maanden van de corona-stop. En hoera!!! We mogen mee. Jacqueline haar Tom gaat ons verzorgen, dus dat zit 
goed, en wij voegen daar Jaimy aan toe, die ook een handje kan helpen, en die het gewoon gezellig vindt om er bij te zijn.
Kwart voor vijf verzamelen we in huize van Drongelen/Keizer om om vijf uur te vertrekken. Dat loopt door een verslapen metgezel iets uit tot half zes, maar 
daar gaan we dan, het ochtendgloren tegemoet..
LUS 1
Langs aardige optrekjes en de molen van Puttershoek gaan we de eerste etappeplaats Cillaarshoek door. 
Letterlijk door, want voor we er erg in hebben zijn we de plaats na de kerk al weer uit. Het is gezellig met elkaar. Lachen en serieuze gesprekken wisselen af en af en toe gaat Frans live voor het thuisfront. Hoewel 
het zondagochtend om een uur of zeven nog wel mee zal vallen met de kijkers. Dat live lukt pas bij poging twee, want je moet wel de knop indrukken…….
Kwart over zeven wordt de eerste wagenrust rond 10 
km bereikt. Maar van de wagen nog geen spoor. Tot grote hilariteit van allen blijkt Tom een afslag te vroeg te hebben genomen, maar na een enkele minuut komt hij toch. Langs de kerk gaan we verder. Over de omgeving kunnen we kort zijn: voornamelijk typisch Hoekse Waard. Via Maasdam gaan we de 
fraaie Boezemvliet over en komen langs de schaatsbaan van Kees Verkerk weer in Putterhoek 
terug waar koffie en fris met een punt échte Limburgse Vlaai en eierkoeken op ons staan te wachten.
LUS 2
Ronde twee start weer richting Maasdam, maar nu gaan we richting ‘ s Gravendeel langs een schutsluis, molen en een haventje, en met af en toe een stukje 
onverhard. We gaan het dorp in langs de kerk en komen zo langs de sponsor: Jacky mode. Als we weer terug lopen richting de Dordtse Kil worden twee pontons met silo’s langs gevaren. Die zie je op de Rijn bij ons niet. Maar Frans vertelt dat hij in Dordrecht ook van alles langs ziet varen.
We vervolgen de route over de Heinenoordtunnel om in Mookhoek te komen. Carla vind het inmiddels 
genoeg, dus we bellen Tom die haar op komt halen. Het is ondertussen best warm geworden. De zon schijnt fel op ons neer en de voorspelde 24 graden voelt aan als 30+.
Er volgen nog veel meer fotogenieke, bloemrijke bermen alvorens we langs de kerk van 
Putterhoek terug komen op de rust waar een pastasalade en soep op ons wachten. We worden 
door Tom, met een beetje hulp van Jaimy, in de watten gelegd. De schoenen kunnen even uit en de eerste blaren worden vakkundig door Frans behandeld. Zes minuten voor tijd krijgen we een
seintje van Larissa zodat we ons klaar kunnen maken voor vertrek voor ronde 3.
Lus 3
Die voert weer via Maasdam richting recreatiegebied Binnenmaas. Daar staan wat oude 
fruitbomen langs de weg en we volgen een pad tussen 
de knotwilgen door. We komen langs fraaie boerderijen en huizen met riante tuinen. Bij een park staat een bord met ‘PARK SELECTIEF TOEGANKELIJK’. Wat de selectie is staat er niet bij, dus we concluderen maar dat wij tot de selectie behoren. Westmaas volgt, ook een molen en kerk rijk, en we zoeken de binnen bedijkte Maas op waar zo langs het water wat wind staat, een hele verademing.
Bij een picknicktafel staan Tom en Jaimy ons op te wachten met drankjes, hapjes en yoghurt en vla. Dat laatste smaakt altijd. Ondertussen worden we bijna belaagd door een 
groepje kippen en hanen. Als Arien er één aan een tukje wil laten happen, is hij het hele koekje in één keer kwijt.
Opeens begint er iemand het liedje ‘mooi was die tijd’ van Corry Konings te zingen en om de beurt vult iemand iets aan als de voorganger het niet meer weet. Jacqueline draait zich om en zegt “heee Peet, heb je het gehoord? Ik zong niet mee!” (Een oud geintje van wandelmaat René 
die ooit gedreigd heeft haar mond dicht te plakken met ducktape en haar vast te binden aan een boom als ze gaat zingen.) Maar Peter zegt geen ducktape te hebben en in de Hoekse Waard zijn 
de bomen niet dik gezaaid. Die aan de overkant van het water is te ver weg!
Maar buiten veel onzin komen ook serieuze onderwerpen aan de orde. Met Arjan Lukken gaat het 
gesprek over onze kinderen en de problemen die zich met het opgroeien 
voor kunnen doen.
Als we langs een pruimenboom lopen plukt Frans daar een pruim uit en Arian volgt zijn voorbeeld. Als Frans zegt dat hij lekker is plukt Peter ook voor mij 
een pruim. Maar het kleine hapje dat ik proef komt er met dezelfde gang weer uit. Hij is vreselijk zuur! Ook Peter hoeft deze niet. Niet veel verder staat er een doos met appeltjes. Gratis mee nemen staat er bij. Arian neemt er een uit. “Lekker?” Volgens hem wel, maar deze zure appel ‘Granny Smith?’ Smaakt me ook al niet. (Gestolen goed gedijt niet, maar gekregen goed dus ook niet!)
Er volgt wat bebouwing met dijkhuizen, een fraaie molen en FC Binnenmaas. Ik weet dat ik hier ooit gewandeld heb tijdens de Biwanto-tocht, was de start toen hier??? Ik weet het niet meer, dat was een jaar of 
dertig terug. Langs een ophaalbrug komen we na een trappetje bij het lieflijke haventje van Puttershoek. Het wandelkluppie gaat springend naar boven als bij de wekelijkse wandel-trainingen. En Larissa wil met Arien op de foto…. maar wel op 1 1/2 meter. Zo wandelen we langzaamaan richting Puttershoek waar Tom ons opwacht met een enorme berg broodjes knakworst. Hoe weet hij nu dat we daar nu wel trek in hebben???
Na de behandeling van nog meer blaren, Frans heeft het er maar druk mee, moet er toch nog een rondje gedaan worden. Arjan Lukken en Anita zijn houden het vanaf hier voor gezien en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook best moe ben. Door de vroege start heb ik maar vijf uur geslapen en het is vreselijk warm. Cora 
is ook gezellig langs gekomen en rijdt met Anita gezellig naar de laatste twee wagen-stops.
Lus 4
Ik loop even op met Arjan Bogerd, een meubelstoffeerder die ik voor deze tocht nog nooit 
(bewust) heb gezien. We kletsen bij over onze levens. Dan verruilen we de verharde wegen voor een onverhard pad onderaan de dijk. Het is er prachtig 
met paars bloeiende kattenstaart. Af en toe moeten we een hek over, maar ook dat lukt nog wel. Bij een monument voor een gesneuvelde soldaat in WOII sta ik even stil en loop dan door naar de wagenrust waar oa hardgekookte eitjes staan te wachten.
Daar besluit ik dat ik het na 68 km genoeg vind. De overige zes gaan wel door. Ik rij ook met Cora mee naar de laatste wagenrust waar we, heerlijk zittend in 
het zonnetje, de laatste dappere zes opwachten. Die gaan na de rust verder Heinenoord in. Wij draaien achter hen ook de dijk op en als we daar rijden denk ik eerst ‘ik had het laatste stuk wel weer mee kunnen lopen’. Maar hoe langer we over de dijk rijden hoe meer ik denk ‘gelukkig niet’.
Onderweg hebben de zes best lol. Jacqueline bekijkt haar opgezwollen handen. En vraagt dan in de groep “zijn die van jullie ook zo dik?” De heren kijken op van: ‘Pardon, dat vraag je toch niet!’ en ‘Daar zit ik nu helemaal niet over na te denken…..’ De route voert via Blaaksedijk , met zoals de naam al zegt errug veel dijk. Het stuk groen dat Jacqueline in gedachten had wordt hier overgeslagen, omdat sommigen het inmiddels wel gehad hebben.
Ik loop rond vijf over negen met Anita, Cora en Tom de wandelaars een stukje tegemoet om de finish te filmen van de laatste zes dy-hards. Ik kan maar één ding zeggen na deze tocht: medewandelaars bedankt voor de gezelligheid, voor de inspirerende aanspraak onderweg, Tom en Jaimy, bedankt voor alle goede zorgen, we kunnen niets bedenken dat we gemist hebben, en Jacqueline, dank je wel voor alles!
Alle foto’s, ook met dank voor het lenen van Jacqueline, zijn te vinden op:
https://photos.app.goo.gl/ptsr9ZJqPxkqzZNi8
voornamelijk bergafwaards dus we zijn er zo. 
Er is genoeg te zien in de stad, om te beginnen de fraaie St Servaasbrug, vernoemd naar de beschermheilige van deze stad. Ooit was hier een doorwaadbare plaats in de Maas. Om de verbinding betrouwbaarder te maken, werd hier reeds in de Romeinse tijd een brug gebouwd, iets ten zuiden 
van de huidige brug. In 1963 zijn bij baggerwerkzaamheden sporen van de brug gevonden die bestond uit houten palen, met een ijzeren punt, die rondom waren verstevigd met stenen, deels 
afkomstig van afgebroken (Romeinse) gebouwen en graven. Er werden 200 gebeeldhouwde stenen boven gehaald. Uit de datering van het hout kwam naar voren dat het in 38 na Chr. was gekapt. In 1139 gaf Koning Koenraad III de brug aan het kapittel van Sint Servaas. De brug moest onderhouden worden door de tolgelden, die niet toereikend waren. Dat leverde regelmatig geschilpunten op met de gemeente Maastricht. In 1275 voltrok zich een ramp toen er een processie over de brug trok, waarbij veel mensen op de been waren. De brug kon het gewicht niet aan en stortte in. Twee tot vierhonderd mensen vonden hierbij de dood. Tussen 1280 en 1298 werd de huidige brug gebouwd, gefinancierd door Maastricht en met de verkoop van aflaten. Hij telde negen bogen met een houten deel aan de buitenzijde, dat kon worden afgebroken in geval van een belegering. In september 1944 werd de brug voor de laatste maal opgeblazen. Daarna werd het door het nu nog aanwezige hefdeel vervangen.
de terrassen zitten. Ik wandel er langs om te proberen een goede foto te maken van het gebouw, maar daar is het te groot voor. We nemen binnen een kijkje bij de prachtige heiligen beelden en de kleurrijke Mariakapel.
We wandelen verder onder de Helpoort door, een oude stadspoort en gaan de oude stadsmuur op met uitzicht over de groene bolwerken. Op een bastion staat een kanon en de vijf koppen. Deze naam dankt dit rondeel aan het volgende feit: in 1638 werden vijf hoofden van een groep verraders, waaronder vijf geestelijken, op de wal tentoongesteld op een houten staak.
weet dat daar een kluizenaarswoning en een kruiswegstatie te vinden zijn. En de drie beeldjes niet te vergeten. De blauwe paaltjesroute gaat in ieder geval langs de twee eerst genoemden. We zetten de fietsen vast en klimmen vrijwel direct een hoge trap op om bij de spoorlijn uit te komen. Die volgen we een stukje en mogen er dan via een lieflijk voetgangersbruggetje overheen richting Schaelsberg en kluis.
ROMEINS LIMESPAD 6
OV! Dat is ongeveer even lang reizen als fietsen, maar nu kunnen we na afloop direct met de auto naar huis, 
in plaats van eerst de fietsen nog ophalen. We houden het vandaag ook korter dan vorige keer ivm Peter zijn enkel, die gelukkig wel al bijna over is.
We snoepen wat bramen langs het pad, pikken zaden van kleurige stokrozen en bekijken de nagebouwde 
Dorestaddammen. Dan wandelen we verder langs een Krommerijnder (boot) naar het oude 
Dorestad. De Rijnstraat leidt ons naar het stadhuis en de achterliggende kerk. Een gevelsteen met Bonifatius en dan gaan we een smal en laag poortje onderdoor.
een ruïne. Het binnenplein is in gebruik als terras, maar het geheel doet rommelig aan. 
Zoals het gedicht aan een stuk muur zo mooi verwoord: Deze afgebroken muren en torens, oprecht. Om eeuwen te verduren zijn nu allengs geslecht, en staan gereed te dalen hoe blonk hun pracht 
weleer En wat is nu hun pralen? Een ruïne en niet meer.
langs de Rijn met prachtig bloeiende bermen. Op een muurtje nemen er even tijd voor o ze melk-break. Er passeren ons drie wandelaars die de alternatieve Alkmaarse vierdaagse lopen en een viertal wandelaars kijkt naar de skyline van Zaltbommel. Wij weten het beter want we zijn net overgevaren uit Wijk bij Duurstede.
We wandelen Rijswijk door, een pittoresk dorpje waar honing te koop is bij een kraampje en het huis ‘De Wildeman’ te 
vinden is. Tussen het gele boerenwormkruid grazen enkele konikpaarden en een gezin ooievaar onder een blauwe lucht met schapenwolkjes. Een koe steekt voor ons de weg over. We proberen er de boer 
die bij zijn boerderij zit op te attenderen, maar de oude boer lijkt druk met zijn telefoon. Hij merkt zelfs niet dat er inmiddels twee koeien over zijn erf stieren.
Langs het water staan oude steenfabrieken, aan de andere kant schattige huisjes, waaronder dijkhuisjes en campings. En soms een infobord waarop staat dat hier in de buurt fibula’s (kledingspelden), munten, 
een helm en en vaas zijn gevonden. Maar waar we misschien wel het meest naar uitkijken is het 
kersenkraampje dat we in de buurt van Maurik treffen. Er zijn ook heel veel kersenboomgaarden te zien, vele overdekt met netten tegen de vogels of er hangen glimdingen, klinken kanonschoten of luid 
vogelgekrijs uit luidsprekers. En idd., daar is geen vogel te zien. We gaan verder ongemerkt aan Maurik 
voorbij, hooguit een blik werpend op de Jumbo vlak langs de dijk en de jachthaven met een geo-cache-trail langs diverse eilandjes in het water. Die zijn prima met een boot of kano te doen volgens de omschrijving, maar 
zwemmen wordt afgeraden ivm de snelvaarzones. De eerste ligt echter vlak langs de route, dus die pikken we op, en stappen daarna weer voortvarend door. Het is druk op de dijk met auto’s, 
racefietsers en gewone toeristen op de fiets. De zon staat hoog aan de hemel, het is best warm geworden en er zijn geen routestickers meer te 
zien. Een kijkje op de kaart leert dat we bij de cache af hadden moeten slaan. Maar rechtdoor lopend zouden we weer op de route komen, dus we gaan door. Na het pontje van Amerongen 
wandelen we weer op het Limespad. Het is druk op de dijk met auto’s, racefietsers en gewone toeristen op de fiets.
Ingespannen kijkend naar yourthe’s en pipowagens op een alternatieve camping, gaan we weer te ver door over de dijk. Gelukkig nog niet heel ver, dus deze keer 
gaan we wel terug, want anders gaan we Lienden missen. Het is ook een aangename wisseling van parkoers. De velden zijn hier veel groener, er grazen 
schapen en er zijn fruitgaarden en boomkwekerijen te zien.
dan het plaatsnaambord. (Hier zijn in een boomgaard wel Romeinse munten uit de vierde en vijfde eeuw gevonden. De schat is 
vermoedelijk rond 460 na Chr. Begraven, niet lang vóór de definitieve val van het West-Romeinse rijk.) Soms liggen huizen als pareltjes in het groen langs ons pad, en uiteindelijk 
gaan we Kesteren wel in. Hier moet iets van de Romeinen te zien zijn, maar het boekje geeft verder geen info. Googlen levert op dat hier in 
1974 een grafveld met 70 Romeinse soldaten gevonden is waarbij ook een aantal paarden begraven lag op de plek waar nu de nieuwe wijk Prinsenhof ligt. We kunnen niet zo snel uitvinden 
waar dat is, dus we besluiten straks met de auto terug te rijden. En de helm die hier gevonden is……. die ligt in museum ‘het Valkhof’ in Nijmegen.
Eerst maar terug naar de auto. Vlak voor de brug naar Rhenen verlaten we de route en gaan de brug over de Rijn over, met prachtig zicht op de skyline van Rhenen 
met zijn imposante Cuneratoren, en komen dan al snel bij de auto. Terug naar Kesteren, maar hoe we ook zoeken, wij vinden nergens een gedenkteken. Uit armoede pakken we 
dan nog maar wat caches mee alvorens naar huis te rijden. Peter heeft verder geen last meer gehad van zijn enkel en we hebben de route weer heerlijk uitgelopen.
het er ook anders uit. Er is genoeg te zien langs het water zoals het bankje met de tekst: ALLES WAT JE NODIG HEBT LIGT LANGS DE KANT VAN DE WEG. En die met: 
Aangeboden door de overkant. Dan zijn er inmiddels ook de nodige huisjes en allerlei tuinen en stukjes weide of moestuintjes gepasseerd en gaat het de brug over de Rijn over, net voor het 
buurtschap Putkop. Het is zalig wandelweer, dus de jas is al om mijn middel geknoopt.
gemaal tot de weg rechts af gaat, waar je ook recht door een houtkade op kunt. Eerst heb je het idee dat je bij iemand de tuin in gaat, daarna vraag je je af of dit wel echt een pad is, maar dat is het echt wel! Halverwege gaat het regenen, dus ik wacht de ergste bui af onder wat bomen. Het is gelijk een stuk frisser dus de jas gaat weer aan. Als het nog niet helemaal droog is, vervolg ik toch mijn weg. Ik wil de route namelijk écht op de GPS hebben voor als mijn SOP door mag gaan. (Maar eerst de proef-soppen maar afwachten!) Het inmiddels natte gras maakt dat ik natte voeten en een natte broek krijg.
Teckop. Het pad blijkt niet een echt pad te zijn. Het is een weiland waar je doorheen mag lopen. Lekker 
avontuurlijk, vooral als ik aan het eind van weiland één, achter het hek, een kudde jonge koeien zie staan. Bijna aan het eind zien ze mij ook, ze blijken in DIT weiland te staan, en komen in draf op me af………. ehhhhh…. maar ze lijken de corona-regels in acht te nemen en houden netjes 1 1/2 meter afstand. Zonder kleerscheuren kan ik het volgende weiland ook doorkruisen.
weg naar recreatiegebied Oortjespad. Een bossige oase in het Groene hart. Ik wandel een rondje om het 
gebied heen waarbij ook een stukje weiland hoort met koeien. Maar deze dieren zijn een stuk ouder, minder nieuwsgierig en gelukkig te lui om te komen kijken.
De accommodatie Kameryck is open, maar hier zal wel geen rust gehouden worden tijdens de tocht. En ik loop ook door langs de kinderboerderij waar de ooievaars nog op het nest zitten. 
opgebroken. Ik wordt de nieuwbouwwijk ingestuurd, maar kom helemaal niet goed uit. Als ik aan de andere 
kant van het water van de Kamerikse Wetering een poging waag gaat het wel goed. Achter het deel waar gewerkt wordt ligt een noodbrug en zo kom ik weer aan de juiste kant. Ik kan nu door naar Kamerik, een plaatsje 
waar wat meer te zien is, zoals de prachtig beschilderde (voormalige) slagerij en gewoon een 
pittoresk beeld met de Kamerikse Wetering midden door het dorp. Bij een boekenkastje scoor ik een interieurtijdschrift en al snel sla ik af bij boerderij de Boer-inn waar ik de weilanden weer in ga. Maar eerst langs het terrein 
van de zwijntjes die nu buiten lopen. Een man en vrouw vragen of ik weet waar het groene 
klompenpad heen gaat, want dat lopen ze richting Kamerik. Ik zeg dat ik zo maar een rondje loop en dus niet weet hoe het klompenpad gaat. Maar aan het einde links af leidt naar Kamerik. De vrouw oppert dat het misschien ook maar beter is om gewoon een ommetje te lopen.
naar landgoed Bredius. Een fraai landgoed met oude fruitgaarden waar op een paal een roofvogel relaxed 
zit. Maar de schijn zal wel bedriegen, hij houdt alles ongetwijfeld goed in de gaten.
ff uitvogelen, want ik ben nog niet langs de watertoren gelopen, en die zat er vorig jaar ook niet in. 
Langs het kasteel en de Bonaventurakerk zoek ik de Rijn weer op. Het laatste stuk voert langs het water en zo kom ik ook langs ons huis. Ineens vraag ik me af of we niet hier vandaan kunnen starten…….
wandel-collega uit België het zo grappig, gaan we nu weer puzzelen. We willen niet met het OV, dus de fiets-auto combinatie wordt weer toegepast. Het 
doorgaan hing nog even aan een zijden draadje. Peter is donderdag door zijn enkel gegaan. Maar onder het mom van ‘blijven bewegen houdt de spieren soepel’ heeft hij toch doorgewerkt, wat goed is gegaan, dus ook voor vandaag heeft hij er alle vertrouwen in dat het goed zal lukken.
We plaatsen de auto in Wijk bij Duurstede en fietsen 23 km naar Utrecht. Onderweg zien we veel kersenboomgaarden waarbij we zeggen straks ergens 
kersen te zullen kopen voor onderweg. We zien ook alvast een kopie van de steen van Vechten, een Romeinse steen ter ere van de godin Viradecdis, in onze ooghoek een grenspaal en als we bij Utrecht Centraal zijn een bronzen beeld van een Romein die voor de gelegenheid voorzien is van een flesje bier. (Dan denk je gelijk aan tijdgenoten ‘de Germanen’ met hun gerstenat.) We parkeren de fietsen in de stalling en gaan dan op zoek naar het punt waar we vorige keer geëindigd zijn.
Dan blijkt Utrecht Centraal best groot te zijn. We gaan de vele trappen van de Moreelsebrug op en af en het spoor over en zouden zo de oude stad in lopen, maar 
daar zijn we niet gestopt. We gaan terug, alle trappen weer op en af, en nemen het boekje er maar bij. Weer terug naar de fietsenstalling dus en poging twee……. we besluiten de route maar op het eerste punt op te pakken waar we hem raken, en zo zien we nogmaals de Romein waar we maar een leuke selfie bij maken. En dan gaan we voor de derde maal de trappen nemen van de Moreelsebrug. Met de ochtendgymnastiek zit het vandaag gelijk goed!
We gaan dwars door het centrum, genietend van wat er allemaal te zien is. We halen een koffie to go, dat zal wel de enige mogelijkheid vandaag zijn. Rondom 
de Dom is weer het een en ander te zien in het thema van de wandeling. De contouren van castellum Traiectum en volgens een kaartje moet hier ook een grenspaal staan. Maar die kunnen we niet vinden. Wel in het wegdek een bronzen baan waarop de Limes is uitgeschreven in alle landen en belangrijke plaatsen destijds. En dat helemaal van Engeland tot rondom de Middellandse in Noord Afrika.
We genieten nog ff door, en na station Vaartsche Rijn volgen we de Rijn weer de stad uit. Een band van 
kleurige klinkertjes geeft nog een keer de limes aan en we gaan het kastelenplantsoen in, waar we het eerste het beste bankje benutten voor onze eigen koffie met een havermoutkoek. Na 2 uur wandelen zit er nog maar 7 1/2 km op. Wat het kastelenplantsoen waar we doorheen lopen te maken heeft met de Romeinen? Dat zoeken we thuis nog wel op.
Over de A12 gaand laten we de stad achter ons. En door het landelijke zetten we koers naar fort Vechten waarnaast castellum Fectio te vinden is. 
bouw van het fort Vechten in 1869 kwam een groot aantal voorwerpen uit de romeinse tijd (70-250 na Chr.) te voorschijn, waaronder de beroemde Steen van Vechten.
Dat is een prachtig stuk route. De Kromme Rijn volgend gaan we langs het buiten Rhijnauwen. Het is 
er druk met het zonnige weer, en het water ligt vol kanoënde mensen. Opeens zien we een gezin langs het pad zoeken….. idd, er ligt hier en cache dus we zoeken even met ze mee. 
Ook het volgende stuk pakken we wat caches op terwijl de kilometers in een lekker tempo onder onze voeten door gaan. Er is ook zo veel te zien!
nu voornamelijk weilanden te gaan zien en open onder de hete zon te lopen. Gelukkig hebben we wat 
flesjes drinken mee, en een hartig bifiworstje voor het nodige zout. Van Odijk zelf zien we niet veel, maar ook hier blijft het lommerrijk groen, met uiteindelijk het prachtige witte kasteel Beverweert als verrassing.
zegt hij, raken we Werkhoven even aan en zoeken de Rijn weer op. We hebben nog altijd geen kersen 
kunnen scoren, en alle fruitgaarden die we passeren zijn op zondag gesloten. Aan de morellenbomen langs de route wagen we ons maar niet. Als we een lus van de Kromme Rijn volgen, de rivier doet hier zijn naam écht eer aan, treffen we nog een grenspaal.
Lynden van Sandenburgweg’, om koers te zetten naar……. Langbroek. We kunnen maar niet rechts af 
slaan zoals in de route aangegeven. Oke, ik houdt het kort: we hebben helemaal niets te zoeken in Langbroek, we hadden vóór de hoofdweg al naar rechts gemoeten naar Kasteel Rhijnestein, waarbij één van de oudste bruggetjes over de Kromme Rijn te vinden is. Een vrouw maakt foto’s van haar partner voor de brug, maar of dit nu de oude brug is, dat kunnen ze niet vertellen. Ze vermoeden van wel.
manier lijken de laatste kilometers altijd van elastiek. En vlak voordat we de laatste keer de hoofdweg over 
gaan treffen we, na alleen gesloten kersenboomgaarden, er nu toch één geopend. Er worden drie soorten verkocht waarvan we er elk mogen proeven. Ze zijn allemaal 
heerlijk, maar onze voorkeur gaat uit naar de mierzoete Summit.