JB WALK OF LIFE, 2 februari 2020

JB WALK OF LIFE,

ETTEN-LEUR, 2 februari 2020

Vandaag rijden we al door de regen naar Etten-Leur voor de JB-walk of Life. De opbrengst, je mag zelf beslissen hoe veel je geeft, is voor het KWF. De routebeschrijving is er één met knooppunten A t/m H. We gaan maar ff bij de uitleg van iemand van de organisatie staan. Dat is wel nodig. Maar eenmaal op pad valt het mee. Er hangen wel veel pijlen en op moeilijke punten geeft de beschrijving uitsluitsel.

We starten over de atletiekbaan, onder een grote opblaasboog door. De route voert ons de bebouwde kom uit waarna we al snel bij knooppunt A Komen waar we kunnen kiezen voor <- vervolg of ^ vanaf hier nog minimaal 4,5 km. Tja, links af de natte, kleiige grasdijk op of rechtdoor? Natuurlijk kiezen we voor de grasdijk terwijl het lijkt alsof het overgrote deel rechtdoor gaat. 🤔. Niet alleen onder onze voeten is het nat, het miezert ook lekker door en het is nevelig in de verte. Gelukkig waait het nauwelijks. Er is niet zo veel te zien dus. Ik maak over de hele dag maar zo’n 70 foto’s.

Wel van het infobord over verdwenen vennen. We zien zelfs hier en daar nog een ven. En dan bedoel ik niet de natte plekken waar we doorheen mogen ‘waden’.
Het is allemaal wat troosteloos en we maken dankbaar gebruik van de rust bij zorgboerderij de Bollendonk. Ff lekker naar een comfortabel toilet, dat is met natte

kleding onderweg zo’n gedoe, en genieten van een bak thee. Het is helemaal niet koud buiten dus Jacqueline doet haar thermoshirt uit. (Hoewel ze daar buiten direct al weer spijt van heeft.) We mogen zelfs een fles water met kaartje mee nemen. Maar ik neem genoegen met het kaartje, water krijgen we vandaag al in overvloed. We zeggen de koeien en gezellige hond weer snel gedag om de route te vervolgen, we hebben pas negen km gedaan. Af en toe is de route verhard, maar overwegend voert deze over grasdijken. Het tempo zit er goed in, dus we halen anderen in.

(Foto met dank aan Jacqueline die zich afvraagt: welk weiland…..)

Een wandelende dame met bontlaarsjes is in de veronderstelling dat haar vriendin achter haar loopt en zegt:” Nou, jij ook vandaag maar geen kort rokje aan”, als Peter haar inhaalt. En die zegt stoïcijns “Nee, ik heb mijn korte rokje maar niet aangedaan.” Ze zegt “Oh, sorry………”
Steeds weer komen we bij knooppunten waar het op valt dat door naar het volgende knoop punt onverhard is, en terug naar start over de verharde weg gaat. We glijen en kleien dus lekker door.
Op een gegeven moment blijft mijn schoen er bijna in kleven. Gelukkig veranderen de weilandpaden in een laarzen pad, door een nog natter stuk broekbos. Nou ja, gelukkig, laarzen zijn eigenlijk geen overbodige luxe, maar het geeft een ander beeld.
Uiteindelijk gaan we toch de verharde wegen op om bij een haventje aan te komen. Het is wat drukker geworden met andere wandelaars die massaal de tweede rust bij de haven ‘De Turfvaart’ in duiken. Wij besluiten door te gaan. Het is druk binnen, dus hoe lang moeten we wachten op een consumptie terwijl we afkoelen in ons natte kloffie?
We passeren een kunstwerk ‘de zaaier van Vincent van Gogh’ en zien tussen de bebouwing van Etten Leur, waar we vlak langs lopen, een molen staan. Maar bij knooppunt G mogen wij links af, de andere kant op, via de Zevenbergseweg. Die straatnaam is nergens te bekennen, dus we houden maar richting Zevenbergen aan.
Op de weg naast ons passeert een auto die in een plas een gigantische golf richting ons produceert. We zijn ff heel blij met de brede grasberm die ons van hem scheidt, we waren anders van onder tot boven drijfnat geweest.
De donkere Zevenbergse molen komt langzaam dichterbij. Jacqueline en René hebben hier tijdens de KM van Etten-Leur een rust gehad. En ik herken hem ook nog van die KM die ik heel wat jaren eerder heb gelopen.
Als we ‘bij een bruggetje met hekje oversteken’ komen is het weer gedaan met het verharde en gaan we de onverharde Veenputten in. Daar wordt het steeds erger. Ik schep ergens mijn schoen vol water en René blijft midden op het pad door de plassen heen lopen. Het maakt nu toch niets meer uit. Waar het echt diep is nemen we toch de randen van het pad met klimmen, klauteren en springen. En veel gelach als er weer een schoen vol loopt. Als Jacqueline zegt “ik doe het bijna in mijn broek” of “Ik heb een luier nodig” reageert René: ” dat zie je toch niet.” En verder is zijn slogan vandaag: “Zwijgen en wijs kijken.”

(Hierbij een compilatie van de foto’s van Jacqueline en René)

Af en toe twijfelen we, maar dan kijk ik op mijn route, ik ben de enige die hem in een plasticje heeft gekregen. Dat merkt Jacqueline ook op: “ik heb hem niet een een plasticje” En Peter: “René en ik hebben hem ook niet in een plasticje” 😜 De routebeschrijving brengt steeds uitsluitsel, en de hele tocht gaat zonder fout lopen.
We gaan ook de bossen van de Baronie van Breda in, lekker droge bospaden.
De derde rust bij zorgboerderij’De Lage Bremberg’ slaan we ook over. Geen zin om te zitten en we schieten al lekker op. Niet veel verder komt de bebouwing van Etten-Leur in beeld. De fraaie huizen met gebogen rieten daken komen me nog vaag bekend voor van de KM. En dan gaan we Etten-Leur in. Er hangen weer weinig pijlen, maar geregeld lezen brengt ons toch terug naar Achilles waar we onder de opblaasboog door finishen. Er staat ook een tijdklok. Zullen we? Ja, we doen het. René neemt de tassen mee naar binnen en wij lopen de ronde van 400 meter in 2 minuut 50. Een klein stukje houden we dit tempo van 8,4 per uur wel vol. Zelfs als we op de tweede helft merken dat de wind aanzwelt.
Nog gezellig een drankje en een hapje, en dan vangen we de thuisreis aan, na een geslaagde wandeldag. We mijmeren nog na: de man ter nagedachtenis aan wie deze tocht georganiseerd is hield vast heel veel van modder.
Bedankt organisatie JB WALK voor deze heerlijke wandeldag.

Alle foto’s staan op:

https://photos.app.goo.gl/Dvp2JprdwtjjJ2sK6

PROEF SOP WOERDEN & BREUKELEN, 21 & 26 JANUARI 2020

PROEF VOOR SOP WOERDEN & Breukelen

21 & 26 januari 2020

Vandaag, dinsdag 21 januari, ga ik de eerste try out doen voor de SOP in september van dit jaar. Buitenom naar de Rijn en daarlangs richting de stad om dit keer daar te beginnen. Twee lussen net als vorig jaar met een horecarust in de stad zie ik deze keer niet zo zitten, deze keer wordt het een grote lus door het noordelijke poldergebied. Het échte groene hart.
Maar als naar de start loop bij VV Woerden bedenk ik me dat het leuker is om aan te lopen via de Cattenbroekerlaan dus vanaf de start ga ik weer terug langs huis en dan naar de Rijn om de aanvankelijk uitgedachte route te nemen. Die langs het water, decennia oude wilgen, de Rolpaal en kaaspakhuizen tot het randje van de stad.
Door de dichte mist is die bijna niet zichtbaar, tot je er vlak langs loopt. Via de Rijnstraat slinger ik langs wat opzienbarende monumentale panden en de kaasbel. Deze is geplaatst ter ere van 100 jaar kaasmarkt in 1985. Ik wandel om de haven heen en bij de Joodse begraafplaats ga ik het Westdampark in, dat op de bolwerken van Woerden ligt. Doorlopend komt het Brediuspark in zicht. Hiervandaan ga ik niet langs het huis zelf, dat hebben was vanmorgen al te zien toen ik de stad in ging, maar door het fraaie groen.

Over de lange ‘s Gravensloot die aan de rand van Woerden langs een aantal monumentale boerderijen voert, wandel ik richting het hand pintje over de Grecht. Maar ik ga het water niet over. Dat kan ook niet met de SOP als we met zo’n 80 man zijn, met zo’n zes personen tegelijk.

Nee, ik sla voor het water rechts af en volg de Grechtkade die ik wil volgen tot aan de houtkade. Aanvankelijk is het daar errug kleiig, maar al snel gaat het beter.
Jammer van de nevel vandaag. Gelukkig zie ik al een vaag zonnetje door de nevel schemeren.
Al snel moet de dijk verlaten worden, het pad voert met een bocht om een huisje heen, men wil hier vast geen last hebben van wandelaars op het groene hartpad en klompenpad ‘Het Teylingenpad’ die hier langs voeren. Het gras hangt vol met bevroren druppels die op mijn schoenen plakken en langzaam naar binnen smelten.
Bij de afslag naar activiteiten boerderij de Boer-in, ga ik door over de Grechtkade. Daarbij moet over een aantal hekjes geklommen worden. Niet dat de wandelaars van SOP dat niet kunnen, maar het neemt wel veel tijd in beslag.
De zon is helemaal opgeslokt door de mist. Daardoor zie je ook de boerderijen en bebouwing van Kamerik en Kanis in de verte niet. Het is vandaag een klein wereldje.

Na de Grechtkade, die eerlijk gezegd wel erg lang is, draai ik de Houtkade op. Dit is een heerlijk pad om te wandelen, en het leidt naar de doorgaande weg naar Kamerik. Maar ja, erg doorgaand, dus ik google ff en zie dat het klompenpad recht door de weilanden verder gaat. Dat staat me meer aan. Zo mijn voeten nog niet nat waren, worden ze het nu wel. Op een aantal punten moet ik goed kijken waar ik loop om niet tot over mijn schoenen door het klei-water te gaan. Uiteindelijk kom ik op de nog meer doorgaande Ir. Enschedeweg. Dat moet ik maar voor lief nemen. Het is niet zo heel ver naar natuurgebiedje Oortjespad. En ik kan zelfs al eerder dan de hoek het natuurgebied in duiken. Via een heel lange vlonder loop ik over de rand van de waterplas naar Buitenplaats Kameryck. Zou het open zijn? Ik heb geluk, ik kan genieten van een heerlijke cappuccino.

Ik verlaat het recreatiegebied en ga de Teckop op om niet nog verder langs de Ir Enschedeweg te hoeven lopen. Maar als ik op de GPS kijk zie ik dat het nog een heel eind lopen is voor ik rechts af terug richting de Rijn kan over aantrekkelijker wegen. Hoewel deze weg met monumentale gebouwen ook mooi is.

Maar ja, het moet wel allemaal binnen 25 km passen, en daar zit ik al bijna aan. Terug dus naar de hoofdweg en anders naar de onverharde paden. Er is wel voldoende te zien: een opvliegende roofvogel, hele groepen meerkoeten en een zilverreiger die steeds veelvuldiger in het groene hart te vinden is.
Kortom, de route moet anders. De Grechtkade afkappen bij de Boer-in en via Kamerik en Kanis naar het Oortjespad. Dan is er wellicht ruimte om de Teckop te volgen en dan de b-wegen op richting de Rijn. Die ga ik nu dezelfde kant op volgen als vorig jaar.
Eenmaal bij die Rijn aangekomen krijg ik nog een ander idee: wat als ik de hele route om draai. Dan ziet de Rijn er toch anders uit en eindigen we door Woerden stad. Vast veel mooier en dan lopen we contra aan vorig jaar langs de Rijn.
Maar nu wandel ik nog langs de Rijn en vind daar een fraai stuk elzenstam dat bij het afzetten van de elzenstobben is afgezaagd. Mooi voor in de tuin.
En na 30 km sla ik vanaf de Rijn links af richting huis. Het was koud door de vochtige mist die de hele dag is blijven hangen. Maar ik heb veel inspiratie opgedaan voor de SOP in september.

BREUKELEN
En na deze vruchtbare dinsdag gaan we zondag gelijk maar verder voor de SOP van september 2021. Daarvoor gaan we de omgeving van Breukelen en Haarzuilens verkennen middels de route van WS78 van december vorig jaar.
En zo stappen we om half negen de auto uit en volgen het Amsterdam Rijnkanaal om via de eerste grote boogbrug over het water te gaan, en langs het station. We kronkelen langs van der Valk Breukelen om de wegen van het drukke knooppunt heen en gaan dan een dijk op. Die volgt nog wel de doorgaande weg die we met de auto vanmorgen reden.
Dit stuk is twee km lang, en na een oversteek volgt nog 1300 meter. Best een heel eind bij elkaar dus we fronsen al onze wenkbrauwen. Maar misschien kunnen we een ander punt kiezen om te starten. 🤔
Het is voor mij altijd een sport om bij het nalopen van zo’n WS78 route ergens nog een pijl of lint te vinden, en dat gebeurt al op het eerste deel langs het water. Aan een rietstengel hangt nog een verlaten lint.

Als we bijna onder de doorgaande weg door zijn bedenken we ons ineens dat we nog wel wat geocaches kunnen doen. Één zijn we met 250 meter terug gepasseerd. Ff terug lopen dus maar. Daar blijkt dat we ook via het handbediend pontje over moeten en daarna door de zompige klei moeten klunen. Maar deze is vast binnen.
We gaan Kockengen door, en dat schattige plaatsje is wel weer heel aantrekkelijk. We kijken onze ogen uit naar de historische panden….. en wandelen zo het steegje dat we in moeten helemaal voorbij. Maar zo zien we wel een beetje meer van Kockengen. En ook rond de kerk en door een oude poort is het mooi. Nog wat foto’s bij een fraaie snackbar en dan verlaten we het dorpje en gaan richting Haarzuilens. Veel over grasdijken, dus écht groene hart.

Dan gaan we echter gigantisch kronkelen door parkbos de Haar en Klein Limburg. Maar ja, we moeten toch van 40 naar 25 km dus dat kan er uit, hoewel het in het parkbos wel weer ff een andere omgeving is.

Uiteindelijk gaan we langs het fraaie kasteel ‘De Haar’. Ook nu wordt er een bus toeristen los gelaten. Wij nemen een kijkje op het voorplein en vervolgen de route dan. Niet naar Haarzuilens, nee, eerst nog een rondje van drie kilometer voor de kilometers. De zon maakt het warm. En bij een fraaie beeldengroep, ode aan de boeren van weleer, maken we uiteraard wat foto’s.

En dan komen we echt in Haarzuilens waar we de tijd nemen voor een bakje koffie/cappuccino. Ondanks de wat lage temperatuur gaan we toch buiten op het terras zitten. (Binnen is het niet uit te houden. We zijn overigens wel de enigen buiten, maar de ober brengt onze koffie wel bij ons naar buiten.)
Weer op pad kijken we onze ogen uit naar alle fraaie panden die het dorpje rijk is. En zo gaan we langs een boerderij die plaats gaat maken voor tien nieuwbouwhuizen, een kinderboerderij en een bushalte waar twee mensen op de bus wachten. Gelukkig voor hen, en ons, komt hij er net aan. Als we de route er bij pakken blijkt dat we te ver doorgelopen zijn, dus we gaan terug langs bushalte, kinderboerderij en oude boerderij om alsnog links af te slaan de wethouder de Greeflaan in. Peter leest nog even verder op de routebeschrijving waarna je hem bijna op kunt vegen door zijn lachen. We moeten langs de andere zijde van de kinderboerderij, waar de witte eendjes ons lijken uit te lachen, om weer bij de bushalte uit te komen. Zoals ik al eerder zei was het ook gelukkig voor ons dat de bus de mensen daar al op heeft gehaald, anders hadden ze ons vast ook uitgelachen.
We moeten in de linker bocht van de weg naar rechts, dus gaan langs de oude boerderij. We kijken even door de ramen naar binnen naar alle authentieke zaken die nog achtergebleven zijn als stalramen en blauwe tegeltjes. We lopen een stukje door en lezen waar we heen moeten: direct links af grindpad. Potver💥⚡☄️ terug. Het grindpad is niet te vinden, dus weer terug langs de LEGE bushalte om te zien dat er nog een weg in de bocht naar rechts gaat.
Enigszins verder puzzelend gaan we een fraai stuk natte natuur door.
Tussen de twee delen van de Haarrijnse plas door wandelen we richting de A2 die we over gaan en dan Maarssenbroek door. Er zijn zo veel aanwijzingen in de groenstrook dat we de draad kwijt raken en op goed geluk de woonwijk maar door steken over het Amsterdam-Rijnkanaal en de Vecht. Dat goed geluk lukt voor ons niet helemaal, maar na wat slingers komen we toch bij de brug over het kanaal en de Vecht, in Maarssen dorp. Na lopen van een route blijkt zelfs in bebouwd gebied nog niet altijd eenvoudig. Wel hebben er een supermarkt getroffen waar we een zak chips, koekjes en drinken hebben gescoord, want de tijd gaat ook door, en we hebben trek gekregen.
Maarssen dorp is een prachtig plaatsje met vele monumentale panden, en een grote hoeveelheid fraaie theekoepels. Het begint inmiddels te schemeren dus we besluiten niet de lus te nemen richting de Maarsseveense plassen, maar de Vecht te volgen, terug naar Breukelen.
Een hele tippel nog, maar zeker fraai. Voor de SOP gaan onze raderen weer draaien: waarom niet een wandeling langs de Vecht en omgeving. Het hele stuk van Maarssen dorp naar Breukelen is wat lang, maar met een lusje tussendoor is dat zeker fraai.
We gaan er nog eens voor zitten. Maar voor nu is het genoeg. Nog ff de nieuwbouwwijk door en dan naar huis. Het is over zessen en donker.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/7oXtswAx9KRwbbjR9

BLOEM & ZEE, 25 december 2019

BLOEM & ZEE,

SAMEN OP PAD, LISSE, 25 december 2019

Na een vroeg bakje koffie bij de (schoon)ouders begeven we ons naar Lisse waar we rond tien uur starten, om onze SOP wandeling (ongeveer 25 km) vanuit Lisse voor een eerste keer te gaan voorlopen. Ongeveer in tegengestelde richting van die van drie jaar terug, maar ja, hoe veel wandelaars zullen dat nog precies weten?
De start is in grote lijnen gelijk aan vorige keer, maar misschien kan daar nog iets aan veranderd worden als ik iets over houdt……ALS….. want tot nu toe heb ik de meeste routes juist in moeten korten.

Al snel na het verlaten van het parkeerterrein bij FC Lisse, de start, gaan we het Keukenhofbos in, waar het laatste goudbruine blad aan de bomen hangt en de nodige paddenstoelen te voorschijn zijn gekomen. Het is dan ook zacht weer en de zon komt zelfs gezellig kijken. We gaan een stuk langs de weg met zicht op het huis met de rood-gele luiken en kasteel Keukenhof.
Zo komen we bij het laarzen pad, dat zijn naam vast eer aan gaat doen. Maar het valt mee. Af en toe zoeken we de randen van het pad op, maar verder is het prachtig wandelen met de zonnestralen door de takken. En even goed opletten bij twee spekgladde bruggetjes om het droog te houden.

Na het pad gaan we richting het oude station van Lisse en de Leidse/Haarlemmertrekvaart over bij Halfweg. Die naam komt uit de tijd dat de vaart nog een échte trekvaart was waar paarden schuiten van Haarlem naar Leiden trokken. Hier, halverwege, stonden verse paarden die de ‘oude’ vervingen.
De eerste bollenvelden doemen op, nou ja, ze zitten nu onder zand en stro in afwachting van het voorjaar. Dus daar gaan we (hopelijk) eind april van genieten.

Langs schapen die even nieuwsgierig terug kijken, gaan we de rijksweg E206 onderdoor richting het Oosterduinse Meer, in de volksmond Comomeer. We werpen een blik op een kader / fotopunt, dat straks als de bollenvelden er achter in bloei staan mooie plaatjes op gaat leveren.
Natuurlijk laten we de geo-cache langs het pad niet liggen, maar daar zal ik jullie verder niet meer mee lastig vallen. We zoeken wat leuke paden in het groen op en gaan dan langs wat bollenvelden richting de duinen. We besluiten om de lus door de duinen niet al te groot te maken om de route niet te lang te laten worden. Ook hier is het fraai met de zon en blauwe luchten met witte schapenwolken.

Langzaamaan, het is inmiddels na de middag, gaan we andere wandelaars tegen komen, inclusief een hondje met kerst jasje aan. Het eerste teken van kerst voor ons vandaag.
Als we het duin over geklommen zijn verandert dat helemaal, want het strand loopt vol met mensen die deze eerste kerstdag een frisse neus halen. Er hangen zelfs een aantal paragliders in de lucht en in het water zoeken de drieteenstrandlopertjes met hun snelle pasjes naar iets eetbaars. Bij de Langevelderslag verlaten we na 2 1/2 km het strand en vervoegen we ons tussen vele anderen op het terras met een koffie….. met kerstkransje! Verder is er niet zo veel kerststemming. Zelfs geen kerstmuziek hier.
Maar we zitten pas op 13 1/2 km dus op naar het vervolg. Als we het duin weer in gaan stuiten we gelijk al op de nodige damherten. Wat zou het leuk zijn als die eind april ook hun opwachting maken, net als vorige keer.

Als we tussen neus en lippen door nog een cache willen pakken staan daar al een man en vrouw (uit Heerhugowaard) te zoeken, dus we zoeken mee, en kletsen gezellig bij. Langs de route treffen we nog meer herten aan, ook bokken met flinke geweien.
We verruilen na het buurtschap ‘De Ruigenhoek’ de natuur weer voor bollenvelden.
De zon verdwijnt, met prachtige stralen, langzaam aan de horizon en na het Lisser station gaan we weer langs de Keukenhof richting de laatste bollenvelden en terug naar de FC Lisse. Er staat nog maar 23 1/2 km op de teller, dus als start voor deze tocht kan er begonnen worden met een extra lus door het prachtige Keukenhofbos.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/DU8r8n6Pm5sVdDcw6

PELGRIMSPAD II, etappe 3 t/m 10. 1 december 2019

PELGRIMSPAD II, Etappe 3 t/m 10,
VUGHT – VESSEM, 1 december 2019

Dit weekend hebben we weer een stuk Pelgrimspad onder onze voeten door laten gaan. Veel bos (dat vind ik persoonlijk wat minder) en onverhard. Maar ook het nodige dat écht in een Pelgrimspad thuis hoort. We zijn begonnen in het donker, en dat betekende dus goed oppassen waar je je voeten neer zet. Maar het is wel mooi om het licht te zien worden. En door de koude nacht is alles wit van de rijp.
Al snel komen we langs een schuurtje met in de muur een prachtig Mariabeeld. In het rommelige schuurtje zijn ook wat beeldjes te vinden en als we door willen gaan vinden we in het gras onder het Mariabeeld een jacobsschelp.

We kunnen in grote lijnen de mooie blauwe aanduidingen met gele gestileerde jacobsschelp volgen, maar af en toe wijkt onze pelgrimsroute daar vanaf. En zo mogen wij als bonus langs kasteel Nemelaer. Een imposant kasteel cq fors landhuis waar zo te zien net één of

ander festijn is geweest. We verlaten het weer over de kasteellaan waarlangs imposante beuken staan. Leuk om op een bordje te lezen dat lanen vroeger het visitekaartje van een landgoed waren.

 

Hoe langer de laan, hoe imposanter de bomen, hoe belangrijker de bewoners van het kasteel golden. Middenop reden de koetsen over de kinderkopjes, over de smalle zijkanten liepen leveranciers en het personeel.
We gaan de Essche stroom over, de bossen door en de heide over. Alles is nog altijd wit van de rijp. Het is heerlijk wandelweer en een paard met wagen rijdt ons achterop. Ik mag er een foto van maken, maar….. of we dan wel het hek even voor hen open willen houden. Op een boom hangt een waarschuwing voor een hoornaarsnest, maar die zijn momenteel gelukkig op non-actief.
Als we een bruggetje over willen gaan zien we een verwijzing naar een terras bij viskwekerij ‘De Stroom’. We besluiten deze gelegenheid maar te benutten, want we verwachten niet al te veel onderweg, zeker op de zondag. Het is geen verkeerde keus. In het gezellige etablissement staan veel Mariabeelden en Maria-afbeeldingen en er worden zelfs jacobsschelpen verkocht. We zijn duidelijk niet de eerste en enige pelgrims die hier langs komen. Sterker nog: vier Pelgrims zijn van hieraf vanmorgen vroeg al gestart richting Vessem. Ik maak nog even gebruik van het grappige toilet, achter in de tuin, alvorens terug te keren naar de route.

We gaan het landelijke in over onverharde ondergrond richting Spoordonk, dat met zijn fraaie skyline langzaam steeds duidelijker opdoemt. In het plaatsje aangekomen treffen we eerst de oude watermolen. Een fraai bouwwerk…….. waar we ook wat hadden kunnen drinken. In de epoxilaag die gebruikt is oor de tafels buiten zitten munten, lepeltjes en zelfs een rozenkrans verwerkt. We wandelen door naar de Bernadettekerk die we aan alle kanten bekijken, maar daar hadden we niet moeten zijn. Snel terug naar de route dus.

We stuiten buiten het dorp op een kruiswegstatie en op de kapel ‘O.L. vrouw van de heilige eik’. Een flinke kapel waar voor heel wat mensen een mis gehouden kan worden. Even bezinning en dan naar het Wilhelminakanaal. Dat geeft een heel ander beeld dan alle stroompjes die we tot nu toe hebben getroffen.

Voor de verandering passeren we nog een klein kapelletje, en zien wat herten tegen de bosrand fourageren, alvorens we in Middelbeers aan komen. Ik vraag me even af of we hier niet al zullen stoppen, maar we besluiten toch door te gaan. Midden in de plaats staat een wegwijzer waar op staat dat we er vanuit Amsterdam 242 km op hebben zitten, en nog 224 te gaan naar Visé. Kortom, we zijn vandaag over de helft van het Nederlandse deel gegaan.
Midden in Middelbeers is de weg opgebroken, dus zelfs daar wandelen we even onverhard. Dan volgt de Landschotse heide waar een oefenterrein van de Duitsers ligt

waar ze oefenden om schepen te bombarderen. En terwijl het donker invalt gaan we Vessem in langs de Jacobushoeve en Pelgrimshoeve. Helaas is het te laat om beiden te bezoeken, dus we gaan gelijk door naar de bushalte.
Volgens 9292 kunnen we terug naar Vught met buurtbus, lijndienst en trein. Maar hier staat toch écht op het bordje dat de buurtbus op zondag niet rijdt. En bellen lukt niet, er wordt niet opgenomen, dus we vragen het na in het plaatselijke café, annex snackbar. Daar wordt bevestigd dat de buurtbus helemaal niet rijdt op zondag. Maar een man en vrouw bieden direct aan om ons naar de lijndienst in Veldhoven te brengen. ❤️ De trein blijkt dan ook nog niet door te rijden naar Vught, maar na een sprintje zitten we direct in de pendelbus en zo komt alles toch nog goed.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/o7rJK4RzRq33q55q8

OLAT winterserie, Mariaheide, 17 november 2019

OLAT winterserie,

Mariaheide, Veghel, 17 november 2019

Mariaheide…..Mariaheide, nog NOOIT van gehoord. Maar vandaag rijden we er heen om weer samen met Jacqueline en René op pad te gaan. En deze keer gaat Luuk, de zoon van Jaqueline, ook mee. Het is al druk als we in het startgebouw aankomen, maar we zijn precies op tijd, want het wordt alleen maar drukker. Uiteindelijk zijn er wel 1213 deelnemers!
Aanvankelijk is het druk op het parkoers terwijl de laatste nevel optrekt. Zeker bij hekjes en overstapjes ontstaan wat files, maar gaandeweg waaieren de wandelaars meer uit.

We wandelen een stuk over een voormalig spoortraject, waar nog een laatste stukje rails ligt. Het is even wennen aan de routebeschrijving, maar gelukkig is er perfect gepijld, met ná elke richtingverandering nog een controlepijl.
Landelijk gebied wordt afgewisseld met heide. Het is genieten. Helemaal als de zon de lucht flauw oplicht. Om kwart over 10 komen we al op de eerste rustpost op 6,2km. Ik ga snel naar de dixie. We vinden het nog te vroeg om echt te rusten dus wandelen door met een beker koffie in onze handen en wat kruidnoten of een boterham. (Wat een verzorging!)

We hebben de pas er lekker in. Helaas staan er niet veel prullenbakken langs de route dus ik loop met mijn bekertje in mijn hand. Jacqueline zegt dat ik hem wel in het zijvak van haar tas mag stoppen, in haar lege bekertje. Als ik opper dat ze een wandelende vuilnisbak is vraagt Luuk of hij daarvoor ook op haar tenen moet trappen. En zo komt het gesprek op haar sponsorwandeling van volgende week. Daar moet ze haar eigen beker mee nemen om afval daar te voorkomen. Of ze moet vandaag gewoon de bekertjes verzamelen……
En zo beginnen we vandaag eigenlijk vanaf de start al lekker slap te kletsen, in tegenstelling tot de opmerking van René dat we daar nog een poos mee moeten wachten. We spotten paddenstoelen en een fel gekleurde heksenkring van vliegenzwammen met een kabouter op een exemplaar middenin. En niet veel verder staat een kaboutermeisje van Rien Poortvliet. En een deurtje op een boomstam blijkt een herinnering te zijn aan de wandelingen met een hond.

De eerste herfstkleuren dienen zich aan, vlammend in de eerste zonnestralen. Door de zon en de afwezigheid van wind is het heerlijk wandelweer. De jas kan zelfs uit en ik loop enige tijd met korte mouwen.

Zelfs in de natuur is nog wel wat te spotten als de Maashorst blokhut, of wat daar van over is. En een wei met enkele wisenten met een enorme stier er bij. Gelukkig zit er een hek tussen want het dier en ons want zo te zien zou hij ons wel even willen porren met zijn horens. Even verder lopen deze dieren en paarden wel op hetzelfde stuk heide als wij. Gelukkig zonder de grote stieren. Als we een flink klimmetje omhoog gaan staat Luuk ons van bovenaf te filmen. (Ook terug te vinden op facebook!)
Na de nodige bossen komen we op rustpost twee, 18,4 km waar ik dit keer een warme choco neem bij de kruidnoten. We zitten inmiddels op de 40 km lus en deze keer vraagt Peter daar aan René: “Hoe ver is het naar de dertig?” Waarna de dames achter de post zeggen “Dit is niet de dertig”, en nummer twee werd bijna onwel. -grapje-

Het parkoers gaat zeer gevarieerd verder met akkers, boerderijen en landelijke huizen en overal staan de mooie paddoos waar we natuurlijk foto’s maken. Toch zit het tempo er lekker in. We passeren een poort met de tekst Menzel er op. Nog van het carnaval?

Even over tweeën komen we op horecarust ‘De Nistel’. Het is er gezellig buiten met vuurkorven en bankjes met schapenvellen. Toch besluiten we om hier niet ge rusten. We gaan, vooral op aandringen van Luuk, door.

Met het vele onverharde is de tocht al OLAT-waardig, en nu is er zelfs een stukje mul zand opgenomen. En we gaan wat kanaaltjes volgen om op de soeppost te komen. Daar zitten de wandelaars zó op de bankjes dat je je afvraagt wanneer de voorstelling gaat beginnen. De soep smaakt prima, en de ontbijtkoek niet minder. We hebben trek want de boterhammen zijn al enige tijd op. We blijven niet lang zitten, maar toch zijn we wat stijf als we verder gaan. Komt vast ook doordat we in een lekker tempo lopen.
Nog maar vijf kilometer. En die leiden langzaam de bebouwde kom weer in. Als we langs de auto komen doen we onze slippers aan en zetten de auto bijna voor de deur van het startgebouw.
En zo zijn we na een start om 8:10 al weer om 15:20 terug. Het gemiddeld tempo ligt ruim boven de zes per uur. René zegt dat Max straks om vijf uur moet rijden dus hij en Jacqueline en Luuk stappen snel weer op om op tijd richting huis te gaan.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/MZjNGn786fATDqHT6

 

PELGRIMSPAD II, Etappe 1 & 2, 3 november 2019

PELGRIMSPAD II, Etappe 1 & 2,

‘s Hertogenbosch – Vught, 3 november 2019

Vandaag willen we weer een stuk Pelgrimspad wandelen. Het is best zoeken hoe de verbindingen met het OV zijn. En we willen tussen elf en vijf in ‘s Hertogenbosch zijn om de tweede stempel in ons paspoort te laten zetten. Bovendien is er in de loop van de middag slecht weer voorspeld. Zo komen we tot de constructie van: de auto parkeren in Vught, de trein nemen naar ‘s Hertogenbosch en daar starten met de route. Dat betekent dat we pas laat starten en slechts 9,3 km wandelen.
Maar….. als we de treinrit ook wandelen wordt het twee keer 9,3 km. En zo gaan we het dus doen.
Tegen negen uur starten we de bossen van Vught in. Die beginnen in herfstkleur te komen en overal staan de fraaiste paddenstoelen. We komen bij het Drongelense kanaal dat we volgen tot bij fort Isabella. Het is helemaal niet koud en af en toe treffen we andere wandelaars en heel veel fietsers op mountainbikes.
We zijn vroeg dus het is nog stil in het fort. We bekijken vol bewondering de borden waarop aangekondigd wordt dat er een aantal gebouwen omgevormd gaan worden tot woonhuizen en bedrijfsgebouwen. Niet verkeerd met zicht op het fort met al het groen er omheen.
Als we het terrein af zijn komt al snel de hoge brug in zicht die ons over een drukke weg en het spoor de stad in zal leiden.
We volgen netjes de rood-witte aanwijzingen tot we in de buurt van een geo-cache komen. Die pakken we gelijk mee. Hij blijkt bovenop een loopbrug te liggen waar we al eens vol bewondering overheen zijn gelopen. Het roestige staal contrasteert fantastisch met de planten in de bakken die in herfstkleur komen.
We vervolgen het Pelgrimspad tot we tegen een afgesloten brug komen. Even puzzelen leidt ons de stad in richting de Sint Jan. De vorige keer dat we hier waren hadden ze hier zowel het stempel van de Sint Jan als van de St. Jacobskerk. Nu is er echter een dienst dus kunnen we de kerk niet in. We lopen dus door naar de St Jacobskerk waar ook het Jheronimus Bosch art center gevestigd is. Vandaag is daar echter een trouwbeurs. De dame bij de ingang vertelt ons dat ze niets weet van een stempel, dus het ziet er naar uit dat we het zonder moeten stellen.

Net als we weer willen vertrekken horen we de dame met iemand anders praten over een gevraagde stempel……. en dan weet deze beheerster van de kerk tóch af van de stempel en ze gaat achter een balie alle kastjes en doosjes na zoeken tot het stempel te voorschijn komt. Gelukkig, we hebben ook stempel twee in ons paspoort.
Dan gaan we verder richting het station. Voor het stadhuis ziet Peter op een muurtje een steen liggen die beschilderd is als een stuk kaas met een muis er op. We bekijken deze en zien er op staan: FACEBOOK – HARZSTEINE – FINDEN – POSTEN – UMSETZEN. Dat gaan we doen! We leggen hem ergens in onze kaasstad Woerden.
We drinken koffie op een terrasje, uiteraard met Bossche bol, en wandelen door naar het station. Eindpunt van deel 1, begin van deel 2 van het Pelgrimspad. Een paar kiekjes volgen uiteraard en dan gaan we eigenlijk pas écht van start met deel twee. Dus weer op naar de Sint Jan. Daar vallen ons nu pas de internationale blauwe stickers met gele, gestileerde Sint Jacobsschelp op. De route kennen we inmiddels, want het laatste deel van één, en wat we vanmorgen hebben gelopen, is gelijk. Hoewel, niet helemaal, want de eerste keer hebben we de boogjes langs de stadswallen van Den Bosch gemist. Nu gaan we via deze fraaie paadjes met mooi uitzicht de stad weer uit.

Op naar fort Isabella en de bossen door naar Vught. Ook nu weer genieten we van de prachtige paddenstoelen en nog een beetje bijtijds zijn we terug bij de auto. Zullen we……… ja, we doen het, nog één geo-cache in Vught om deze ook op de kaart te zetten. En zo turen we even later, voor het bankgebouw in het centrum, de muren en straat af tot een overbuurman vanuit zijn raam helpt: ” nog een paar stapjes vooruit… wat een lustig verborgen cache!!! En meer zeggen we er niet over, ga deze zelf maar zoeken.

Het is nog altijd droog. Maar niet lang meer, als we naar huis rijden stort de regen uit de lucht. Wat hebben we het weer getroffen.

 

PEGASUSTOCHT, 26 oktober 2019

PEGASUSTOCHT,
EDE 26 oktober 2019

De laatste zaterdag van de herfstvakantie hoef ik niet te werken dus in overleg met Peter en Jaimy gaan we (voor mij) ouderwets een zaterdagtocht lopen. De Pegasuswandeltocht, want de heren willen wel (weer) eens in een legervoertuig zitten.
Het wordt de 10 km die niet start vanuit Wekerom, maar vanuit de Schuilplaats in Ede. Dat ken ik nog van de Edese Vierdaagse. Waarom wij ergens anders starten wordt al snel duidelijk. Nu kunnen wij in tegengestelde richting met de voertuigen terug pendelen dus rijden deze niet leeg terug.
En we mogen ook nog voor de deur parkeren, dat blijkt in Wekerom wel anders te zijn. Maar daarover straks meer…..

We starten gezellig met de andere wandelaars langs de bossen al snel de heide op. Het blijken er zelfs 12 1/2 kilometers te zijn, maar wel mooi. De schaapskudde treffen we helaas niet, en ook de schaapskooi is helemaal leeg. We rusten wel bij het natuurhuis waar de groep doedelzakken net gaat spelen. We treffen het maar.

Binnen halen we een stempel op de kaart en in een speciaal boekje voor nog meer WOII gerelateerde tochten tussen de opgezette dieren die hier leven. Alleen de wolf ontbreekt nog merken we.
Nog maar net weer op pad treffen we nog een rust en stempelpost. Hier halen we alleen nog een speculaas pop en gaan verder naar het uitkijkpunt. Dat benutten we, maar buiten wat gewone paarden heel in de verte laat het wild (o.a. konikpaarden) zich niet zien. Ik blijf wel foto’s maken van de prachtige paddenstoelen die overal langs het parkoers staan.
Peter refereert nog even aan de hond die uit viel naar een andere hond op de rustpost. De eigenaar had hem niet helemaal onder controle. En zo gaat het gesprek verder via drugshonden, die deze functie maar kort mogen vervullen omdat ze anders ook verslaafd worden, naar liedjes over drugs. Nee, niet dat liedje van ‘Doe maar’…….. maar die van de drugs dealende Zwarte Piet, wiedewiedewiet!
De kilometers gaan gezellig onder onze voeten door. Niet voor iedereen overigens. Een klein jochie wil langs het pad gaan zitten, maar moet van opa, die nog vier kinderen mee heeft, weer door.
Ik vraag hem dus of hij ook mee gaat met de militaire voertuigen, en of hij ook zo veel mooie paddenstoelen heeft gezien onderweg. En hij laat zijn zakje met snoepjes zien. Volgens opa is dat zijn benzine. En als ik weer door ga loopt hij ook weer enthousiast kletsend.
We komen bij de finish op de Hartekamp. We willen op het terrein nog een serie geocaches doen, maar moeten ook nog terug met de legervoertuigen. Tot hoe laat zullen die rijden….. kortom, we rijden eerst terug met de voertuigen en met de auto naar hier. We kunnen inmiddels toch voor de deur parkeren omdat veel wandelaars al naar huis zijn, of net terug komen.
Maar eerst dus terug in een kleine militaire wagen waar zelfs Peter in zijn militaire tijd nog nooit in heeft gezeten. En die voertuigen rijden nog best hard! Als we uit stappen gaat net de groep doedelzakken spelen……
We drinken binnen wat op onze consumptiebon en zien Jan en Jennie en Hetty nog. Dan nemen we de auto om die, zoals reeds gezegd, voor de deur op de Hartekamp te parkeren.
Vandaar beginnen we gelijk met het rondje geocaches waarbij we voor de derde keer langs de spelende groep doedelzakken mogen.
De caches zijn leuk. Allemaal goed verborgen doosjes met een kleur er in, waarvan we de woordwaarde moeten stapeltellen met het nummer van de cache er bij. Best nog opletten dus, maar het gaat in één keer goed. Dat is een ander verhaal voor enkele wandelaars. Sommigen zijn hun auto op het terrein met de vele wegen kwijt…….. “Nee, hier zie ik ook geen rode auto tussen staan…..” Jan en Jennie komen in hun wel gevonden auto langs, zij moesten ook al lachen om de zoekende wandelaars en hadden vanmorgen de tip gekregen om een foto te maken van ‘waar hun auto stond’.
Bij de bonus cache treffen we nog een cacher aan, die ook de Pegasustocht heeft gelopen. Hij heeft de serie alleen vorig jaar gedaan en thuis de bonus uitgerekend om die dit jaar te zoeken. Hij loopt gezellig ook nog de multi met ons mee.
Dan rijden we naar Nijmegen voor de Sunset march. Maar eerst in Lent even naar een snackbar. Deze plek kennen we nog van de camping waar we met de Nijmeegse vierdaagse stonden. We hebben duidelijk een goede snackbar gekozen want ‘even’ duurt al snel een half uur voor we onze snacks hebben. Snel opeten in de auto en naar brug ‘De Oversteek’……. waar we aansluiten bij de groep die ons tegemoet komt en de Sunset march al is gestart. We lopen verder mee de brug over, en naar het monument op de dijk. Best indrukwekkend.
We gaan zeker nog een keer om de hele march mee te lopen. We weten dat we dan dus aan de andere kant van de brug moeten starten.